Zelden lees ik een boek dat ik heel interessant vind en tegelijkertijd ook irritant vind. De boevenwagen, onderweg met gevangenen van Jelle Winkels, gekregen ter recensie van NotJustAnyBook, doet dit.
De verhalen die de auteur beschrijft maken het interessant en laten een wereld zien die meestal gesloten blijft of je ziet meestal net zoveel alsof je net over een hoog muurtje probeert te kijken. Prettig dat daarom mensen besluiten hierover te willen schrijven. Zodat duidelijk wordt dat dingen meer inhouden dan wij soms kunnen bedenken. Aan deze verhalen ligt het ook zeker niet dat ik het een irritant boek vind. Of bijna niet dan.
De tijdlijn van het boek, soms wordt er een jaartal gebruikt, vaak ook niet en wordt er tijdens een verhaal een andere gebeurtenis verteld, dit kan dan in een andere tijd gebeurd zijn. Geeft niet, maar onhandig als de ene keer de vriendin, een ex geworden is en de andere keer weer niet. Heel chaotisch. Met daarmee kom ik op erger punt twee. De auteur geeft een inkijkje in zijn persoonlijk leven, heel eerlijk op sommige punten en meestal vind ik die inkijkjes heel fijn en leuk.
Maar naast de verspringende tijdlijn, wordt er maar miniem informatie gegeven, zo weinig dat het meer vragen oplevert dan dat het wat toevoegt. Jammer. én ergerlijk. Maak dan keuze, of niét of duidelijk wél. Niet van twee walletjes eten. En met deze zin kom ik op twee situaties in het boek dat ik denk. GATVER! En dan vooral omdat er voorin in het boek staat ‘Voor mijn dochters’. Wat heel lief is. Maar deze situaties zijn een beetje té en niet geschikt lijkt mij om als dochter zijnde te willen lezen over je vader. Het komt vaker voor in het boek dat hij beetje plat schrijft. Niet mijn ding, maar het blijft een verhaal van een ander. Het begint met dat er ook vrouwen zijn in deze criminele wereld en hoe verschillend zij alle kunnen zijn. Eén van deze verhalen gaat in op wat de schrijver denkt en voelt opdat moment, misschien menselijk. Maar voor mij te veel informatie wat ik echt niet hoefde te weten, voor mijn gevoel niks waardevols toevoegde aan het verhaal. En nadat ik heb gedacht, oke we zijn er voorbij. Ging het nog even verder. En op dat punt heb ik echt gestaan op het boek er bij neer te gooien, en was mijn achting voor de schrijver bijzonder laag! Niet alleen de actie vind ik van weinig karakter getuigen. Ook de manier waarop hij toen schreef deed toen alles teniet aan de manier voor her.
Ondanks zijn minachting voor sommige personen die hij moest vervoeren bleef hij in zijn schrijven respectvol, inlevend en waardig, en bij sommige boeven heel herkenbaar woedend. Hier beschreef hij de vrouwen alsof het stukken vlees waren, niks waard, of enkel voor zijn genot. Ook hierbij gewoon te veel informatie en weinig extra toevoegend aan het thema van het boek. Hierna heb ik verder gelezen, maar met beduidend minder plezier. Het meeste had ik al gehad.
In zijn epiloog kwam er een achtergrond liggende reden naar voren waarom eigenlijk dit boek tot stand is gekomen, een reden die ik zeer goed kan begrijpen na het lezen van het boek en welke verhalen erin zijn verteld. Daarom hoop ik ook dat dit boek losmaakt wat de schrijver wil dat hij losmaakt. Ook door deze reden kan ik niet begrijpen waarom hij de situaties beschrijft over de vrouwen. Over het algeheel ben ik positief over het boek, toch zal ik snel een tweede keer nadenken of ik een volgend boek van deze schrijver zou willen lezen.
De Flaptekst:
De gevangeniswereld is voor de meesten van ons een onbekend terrein: wie in hechtenis is genomen, verdwijnt achter slot en grendel, buiten het zicht van nieuwsgierig publiek. Alleen degenen die er ‘zitten’ of werken weten precies hoe het eraan toegaat. Jelle Winkels was een van hen: vijftien jaar lang reed hij op de ‘boevenwagen’, het busje dat verdachten, veroordeelden en uitgeprocedeerde vluchtelingen vervoert tussen huizen van bewaring, rechtbanken, luchthavens, ziekenhuizen en begraafplaatsen.
Zo ontmoette hij de meest beruchte figuren uit de onderwereld, maar ook psychopaten en volstrekt onschuldige vreemdelingenkinderen. Hij lachte, knokte en huilde met hen. Eén ding hadden de mensen die Winkels vervoerde met elkaar gemeen: een eigen verhaal. Bij elkaar zo veel verhalen dat Winkels ze wel op moest schrijven. Zoals over de topcrimineel die liever singer-songwriter was geworden, over de gevluchte Albanees die Duitsland haat, en over het jonge meisje dat Nederland nooit had mogen verlaten.
Jelle Winkels was tot eind 2014 transportgeleider bij de Dienst Vervoer en Ondersteuning van Justitie. In 2003 volgde Winkels de opleiding Extra Beveiligd Vervoer, een specialistische taak binnen de D.V.&O.
Aantal Sterren:
Titel: DeBoevenwagen
Auteur: Jelle Winkels
Uitgeverij: Uitgeverij Brandt
Vertaling: –
Uitgave: 2015 — 320blz.
Origineel geschreven door Anja de Rijk op 19-05-2015 Deze recensie mag niet zomaar overgenomen worden. Geef een berichtje en vermeld mijn naam!