Middernacht op Münster

Soms komt de wereld tot stilstand, gaan je handen trillen. En weet je niet wat je moet doen. Je weet niet wat er gebeurd, tergelijkertijd zie je met eigen ogen dat het echt gebeurd. Wat doe je. Niks? Waarom gebeurd het? Wie is hij en waarom doet hij dat?

Hij springt. Ik denk kort, hij wil makkelijk doen. Maar hij gaat zitten. Ik stop mijn ereader weg in mijn tas. Ik kijk om mij heen, twee andere mensen. We zeggen niks en kijken elkaar aan. Zien we dit werkelijk? Nog steeds zegt niemand iets. En hij, hij staat nu echt op t spoor. Ik met de grote mond, die nooit stilstaat tot wanhoop van velen, hoopt dat ze nu de juiste woorden kan vinden. En ik zeg zo rustig mogelijk, dat hij van het spoor af moet komen. Dat het gevaarlijk is. Hij antwoord. Een antwoord wat je niet wilt horen. Hij heeft er geen zin meer in. Het leven is te zwaar. Ik geef antwoord. Dat dit geen oplossing is. Dat als hij daar blijft staan, hij t leven van veel mensen zwaar maakt. Ik vraag hem weer van het spoor weg te gaan. Hij heeft veel problemen zegt hij. Ik zeg’ en geen ervan los je er mee op als je dit doet. Kom er vanaf. Als je dat nu niet doet bel ik politie.’

 

‘ hock di hin’ die zin, mijn handgebaar naar de lege bank naast mijn bank. Het nog een paar keer herhalen. Lijkt hem genoeg te overtuigen om te luisteren. Ik zeg hem nogmaals dat hij maar eerst even moet gaan zitten. Een gesprek beginnen schreeuwt alles in me. Ik voel me 100 en ter gelijkertijd 8. Wat weet ik nu van t leven? Hij praat redelijk makkelijk, hij somt wat van zijn problemen op. Geen huis, geen baan, geldproblemen, geen vrienden, zijn familie wil hem niet, sinds zijn zevende alleen. Hij word gepest. Hij zegt dat alles is toch uitzichtloos is voor hem.

De vergelijking en tergelijkertijd ook zo andere situatie laat me huiveren. Ik vraag zijn naam, zeg de mijne, ik geef hem een hand. Ze kunnen me de pot op!

 

We praten. Autisme is niks slechts. Het maakt je niet minderbegaafd of gehinderd. Het maakt je anders, maar niet minder. Autisme is een kracht! Gebruik het. Hij heeft dingen geleerd voor een baan. Ik probeer hem positieve dingen te laten zien dat hij dat kan. Dat problemen met kleine stapjes verholpen kunnen worden. Niet in 1 nacht. Stap voor stap. En dat hij enkel zichzelf kan veranderen/ beïnvloeden, niet de pestkoppen. In dit gesprek komt een trein binnen rijden op t spoor. Een trein die niet op t scherm staat….. Een rilling trekt over mijn rug.

 

Hij lijkt te luisteren. Hij zit redelijk rustig nu. Maar mijn trein komt in 20 minuten. Ik kan hem zo niet laten. Ik zeg hem dat hij hulp nodig heeft. Hij laat me de politie bellen. Ze zijn er na ongeveer 10 minuten. Het gaat zo langzaam en zo snel tegelijk. Mijn gedachtes en het gesprek smelten samen.

 

De 2 anderen zijn tijdens mijn geprek met Florian verdwenen. De politie staat er, ik dank ze dat ze gekomen zijn. En stel ze aan Florian voor. Iemand voorstellen in deze situatie, het is surreël.

 

Uit zijn verhaal, weet ik dat hij meer contact heeft gehad met politie. Niet altijd positief. Een van hen, de mannelijke, denkt hem ook te (her)kennen. En Florian begint te twijfelen of t hem werkelijk gaat helpen. De mannelijke politieman trekt zich wat terug, de vrouwelijke en ik praten met Florian. En hij stemt in mee te gaan. Voor hulp. Hopelijk voor langere tijd. Gelukkig. Hij loopt met ze mee.

Zo snel als alles gebeurde, zo snel is het ook weer voor bij. Hooguit 30 minuten, was hij in mij leven. Twintigjarige Florian. Nooit zal ik weten hoe het met hem verder gaat. Ik kan enkel hopen dat iets van mijn woorden hem konden helpen, en enkel bidden dat God met hem is.

Ik blijf achter op t bankje. Trillende handen en tranen in mijn ogen. Florian kan iedereen zijn. Want hij is anders en valt buiten de boot…. Maar is niet iedereen anders en uniek? Ik wil mijn moeder bellen. Het is laat. En krijg voicemail. Gek hė, midden in de nacht. Ik probeer geen tweede keer. Er komen meer mensen op t perron. Niemand weet wat voor drama er hier even ervoor afspeelde… Mijn handen trillen nog altijd.

Een uur later trillen ze nog steeds. Ik kan enkel denken aan jonge Florian….

One Response

  1. Marijke F. Jansen
    Marijke F. Jansen at |

    Wauw, heftig zeg…

    Reply

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.