Het was een tijdje stil omtrent de interviews en dit interview lag ook dan maar te wachten tot het online kwam. Maar het is een fijne lange dus het wachten word dan ruimschoots gecompenseerd of niet? Het is het interview met de eerste mannelijke schrijver op mijn blog.

Martin Scherstra is daarintegen wel bekend! Al dan niet onder een andere naam. Hij schreef dan ook al jaren lang onder de pseudoniem Mattie Scherstra-Lindeboom.

Martin wist al dat hij op zijn zevende schrijver wilde worden. Het was een vast gegeven dat als een rode draad door zijn leven is blijven lopen, schrijver worden en zijn, dat nu al meer dan vierenvijftig jaar. Martin zegt ook wel; ‘Schrijven zit me in het bloed, Ik vind het heerlijk om te doen. Een dag niet geschreven is een dag niet geleefd, zeg ik altijd. Ook al is het een kwartiertje, als ik maar even iets schrijf.

Martin is getrouwd met Pietie, ze zijn 40 jaar samen waarvan 33 jaar getrouwd. Zonder haar gaat er geen verhaal/boek de deur uit. Pietie is het Friese Nuchtere Verstand, aldus Martin. Hij heeft twee zonen, Geoff en John. Stien is de vriendin van John en is als een dochter. Samen wonen ze in het mooie Friesland.
Naast het schrijven, het gezin en zijn baan heeft Martin nog een paar leuke hobby’s, knutselen, tuinieren.

Persoonlijk houd ik van heerlijke uitgebreide antwoorden bij een interview en vooral de persoonlijke dingen die men dan te weten komt. Dus lees snel verder om te zien wat Martin antwoord op de vragen!

Bent u een honden- of een kattenmens?
Ik ben zowel een honden- als een kattenmens. Vroeger hadden wij een poedeltje, Tessa genaamd. Een koddig leuk beestje waar ik dol op was. Omdat Pietie en ik veertien waren toen we verkering kregen heeft Pietie Tessa dus ook nog meegemaakt.
En jaloers Tessa op Pietie was!
Bo is de dwerg pincher van John en Stien. Daarbij was het ook nog eens de kleinste pup van het nest. Maar daar merk je niets van, hoor. Bo mag er zijn, het is een lieverd.
Femmie is de poes van onze oudste zoon Geoff. Een lief beestje dat Geoff’s grootste liefde op het moment is.
Poekje is onze poes, een zogenaamde schildpadpoes. Vroeger moest ik niets hebben van katten of poezen. In mijn ogen haalden ze alleen maar onze tuin overhoop om er hun behoeften te doen en verder niets.
Tot ik de prachtige verhalen van Francien van Westering in de Margriet begon te lezen. Franciens katten heette haar column en dankzij haar ben ik de poezen en katten meer en meer waarderen. Zozeer zelfs dat we dus nu zelf een poes hebben.
Hoe we aan Poekje kwamen is een verhaal op zich, het is ook al geschreven. Misschien wordt het ooit nog eens uitgegeven, wie zal het zeggen?

Waar kan je in de nacht wakker voor gemaakt worden?
Een nieuw idee voor een verhaal of een boek.
Ja, het is wat. Ik ben zo’n schrijver die overal en nergens zijn inspiratie krijgt. Of ik nu onder de douche sta of op de fiets naar mijn werk onderweg ben, tijdens een etentje in een restaurant; en dus ook midden in de nacht kan ik wakker schrikken en dan moet ik echt naar mijn schrijfkamer om het op te schrijven.

Wat is het eerste wat u doet als u uw uit bed komt?
De wekker staat op half zes afgesteld, maar omdat ik een bloedje hekel heb aan dat verschrikkelijke geluid, ben ik meestal al om vijf uur klaarwakker. In de weekenden lukt het me om tot zeven uur / half acht te blijven liggen ( maar met de nodige moeite, hoor ;D)
Ik sta op en ga naar beneden om mijn eten klaar te maken. Meestal kom ik Poekje dan al halverwege de trap tegen. Ik neem mijn eten mee naar mijn schrijfkamer, Poekje springt in haar mandje die op mijn werktafel naast de computer staat, en zet ik mijn computer aan. Ik kijk of er mail is en open dan het bestand van het verhaal of boek waar ik mee bezig ben. Vaak kijk ik nog even na wat ik de vorige avond heb geschreven, en ga aan de slag.

Wat vond u het leukste boek om te schrijven?
Natuurlijk zegt nu iedere schrijver dat elk boek het leukste was om te schrijven – en dat is ook wel zo – maar toch is voor mij de kentering gekomen met mijn roman Gedreven. Tot die tijd schreef ik mijn romans op een andere manier. Ik kan het moeilijk uitleggen, maar bij Gedreven heb ik de balans tussen drama, actie en humor gevonden.

Monique Boltje van Zomer&Keuning noemt het boek altijd: Jouw dokter Tinus. Van ‘mijn dokter Tinus’ zijn inmiddels drie versies verschenen, vier als je het e-book ook meerekent. Mijn lezers zijn er blij mee, dus ik heb toch iets goed gedaan, denk ik. De romans die ik daarna heb geschreven en nog zal schrijven zullen dezelfde stijl behouden.

Wat is het grappigste wat u heeft mee gemaakt door het schrijven?
Het grappigste zou ik niet zo een twee drie kunnen benoemen, maar het schrijven heeft me veel gebracht. Elk nieuw boek, iedere nieuwe uitgever, is een uitdaging. Door het schrijven heb ik kennis mogen maken met mensen die ik al zolang bewonder, en nu mag ik bij ze aan tafel zitten tijdens een schrijversdag en kennen ze mij ook! Hoe super is dat!

Bent u zelf een lezer? Hoeveel boeken leest u ongeveer per jaar?
Gek genoeg ben ik zelf maar een matige lezer. Maar in de vakanties vind ik het heerlijk om boeken van Agatha Christie te lezen, of boeken met onderwerpen waarvoor ik me interesseer, en dat kunnen vele onderwerpen zijn. Of het nu om het oude Egypte gaat, STAR WARS of horrorverhalen en alles wat daar tussen in zit 😀

Waar en met wat zit u als u schrijft?
Ik heb een schrijfkamer. Ik heb er een nieuwe computer staan, en sinds kort ook een laptop.
Aan de wanden in mijn schrijfkamer, in mooie lijsten, hangen de kaften van mijn romans, die bij Zomer&Keuning zijn verschenen, maar ook de kaften van mijn jeugdboeken bij SpecialBooX.
Waar ik bijzonder trots op ben is de prijs die ik kreeg toen ik de Bouquet / Harlequin Schrijfwedstrijd in 2014 won. Die neemt ook een prominente plaats in op mijn schrijfkamer.

Heeft u rituelen als u gaat schrijven?
Ik heb geen echte rituelen als ik ga schrijven, geloof ik, of het moet de kan koffie zijn die ik elke ochtend zet en meeneem naar boven voor ik begin.

Staat de verhaallijn al vast als u begint? Of blijft het voor u ook een verrassing hoe het verhaal zich gaat ontwikkelen?
Voor ieder verhaal – of het nu een kort verhaal is of een volwaardige roman – maak ik altijd een synopsis, een korte verhaallijn. Het is de rode draad van het verhaal.
Ik probeer me daaraan te houden, maar het komt ook wel voor dat het verhaal een hele andere kant uitgaat. Eigenlijk weet ik altijd wel hoe een verhaal begint en hoe het eindigt. Wat er tussendoor gebeurt is altijd weer spannend.

Schrijven doet u al langer. Maar waardoor bent u begonnen met schrijven van romans?
Het schrijven van romans is iets wat ik al heel lang wilde doen. Ik ben begonnen als jeugdboekenschrijver, toen kwamen de schoolboeken, de vertalingen, de knutselboeken, etc.
Maar tijdens de vakanties kocht ik vaak vier Harlequin/Bouquet romans. Mijn huiswerk noem ik het. Door het lezen van die romans begon ik mijn eigen stijl te ontwikkelen. Toen Uitgeverij Marken BV jaren geleden een advertentie in de krant plaatste waarin er werd gezocht naar nieuwe schrijvers, heb ik die kans met beide handen aangegrepen.
Tien pagina’s mocht ik inleveren – ik deed er drie weken over. Het moest goed zijn, ik wilde zo graag goed bevonden worden. Eindelijk stuurde ik mijn pagina’s in en… nog geen twee dagen later kreeg ik telefoon. Het was de directeur van Marken BV. Hij was onder de indruk van mijn werk en ik kreeg de opdracht om nieuwe verhalen aan te leveren voor de dokter- streek- en kasteelromans.
Dat was mijn opstapje naar het romantische genre. Ik had inmiddels contact met Monique Boltje, die ik al eerder bij Kok Kampen was tegengekomen en waarmee het meteen klikte. Ik stuurde haar een roman toe. Ook zij was enthousiast en vroeg me een roman te schrijven. Dat werd mijn eerste boek voor VCL – Zelfs de sterren leken eenzaam.

Daarna volgden nog zes romans en dit jaar komt mijn zevende roman Adempauze alweer uit bij Zomer&Keuning. Ik mag ieder jaar een roman schrijven, en dat is iets geweldigs. Het vertrouwen wat niet alleen een Monique, maar ook Brigitte en Saskia van Specialboox, Hans van HarperCollins, en andere uitgevers in mij hebben voelt als een heerlijke warme deken. Voor hen wil ik het beste van mezelf geven, zij hebben mij immers de kans geboden om mijn dromen te verwezenlijken.

Wat is uw grootste droom? (als echt alles mogelijk zou zijn)
Ik leef mijn droom nu. Ik mag doen wat ik het liefste doe – schrijven voor de jeugd en volwassenen – ik ben gezond, en wat belangrijker is, de mensen die belangrijk voor me zijn, zijn gezond.

Doet u voor uw boeken Research? Kost dat veel tijd? Liep u tegen feiten of leuke weetjes aan waardoor u blij verrast was en gebruikt u dat soms ook?
Toen ik als schrijver begon mocht ik een detectiveserie schrijven voor Uitgeverij Kluitman Alkmaar. Maar een goede detective moet natuurlijk wel kloppen. Dus als je iemand laat vermoorden met cyaankali hoe reageert zo’n iemand dan voor hij dood neervalt?
Pietie en ik hielden een hele kaartenbak bij vol met wetenswaardigheden, waarin we diverse plots uitwerkten. Als de mensen ons op straat hoorden praten over hoe we nu weer iemand het loodje wilde laten leggen, werden er heel wat wenkbrauwen gefronst, tot ze erachter kwamen dat we research deden en geen echte moorden beraamden.
Ook voor de boeken van nu doe ik research. Vooral als ik een dokter een medische handeling laat uitvoeren. Het moet wel kloppen. Dus breng ik een bezoek aan een echte arts, of maak gebruik van Internet.

Hoe gaat u te werk bij het schrijven? Zet u alles in een vast schema of schrijft u organisch?
Ik maak voor mezelf eerst een korte verhaallijn, een synopsis. Daarin staan de zaken die ik zeker wil gebruiken. Daarnaast schieten mij te pas en te onpas zaken binnen, die ik op kleine papiertjes krabbel. Mijn bureaublad ligt er vaak vol mee.
Ik maak ook gebruik van een storyboard, maar dan niet met plaatjes; meer met woorden en uitgewerkte scenes.
De eerste zinnen van het eerste hoofdstuk van een nieuwe roman of een kort verhaal zijn bij mij altijd het moeilijkst. Ik wil meteen de sfeer treffen die ik voor ogen heb. De ene keer duurt dit langer dan de andere keer.

Heeft u nog tips voor beginnend schrijvers?
Blijf geloven in jezelf, in je eigen kunnen. Laat je niet afschrikken door die mensen die denken het ‘zogenaamd’ beter te weten. Als ik naar al die mensen had geluisterd die mij afrieden om mijn droom na te jagen, dan was ik nu niet zover gekomen. Ik heb een kleine boekenkast volgeschreven, en ik hoop nog veel meer boeken te mogen schrijven. Dus al die doemdenkers hebben het mis gehad!

En laat je niet ontmoedigen als je een verhaal hebt ingestuurd en je krijgt het terug. Stuur het naar een andere uitgever. Pas het aan, doe iets met de opmerkingen die je krijgt als feedback.
Er komt een tijd dat jij de uitgevers niet meer hoeft te benaderen, maar dat zij juist jou bellen en vragen iets voor hen te schrijven. In die gelukkige omstandigheid bevind ik mij nu.

Waarom denkt u dat er zoveel mensen een vooroordeel hebben voor dit genre/familie- streekromans?
Dat zijn vaak de mensen die de moeite niet nemen om zich in het fenomeen te verdiepen. Als zij dit wel zouden doen zou men weten dat ons genre net zoveel bestaansrecht heeft als bijvoorbeeld een goede detective.

Wat vond jij van het interview en kende je Martin’s verhalen al langer? Ik vond de plots uitwerken wat Martin doet met Pietie erg leuk om te lezen.

Hieronder heb je een klein inkijkje in Martin’s geschreven boeken, ook een paar hele leuke kinderboeken!