Duingras’ is de derde recensie en het zesde boek dat ik lees van Jackie van Laren, en dat in zes dagen tijd… Mocht je verwonderen, de recensies komen niet achter elkaar online. Dit keer heb ik Duingras net uitgelezen en ik ben uitgeteld. Dus na het schrijven dan de recensie ga ik lekker maffen en dan kan ik fris en fruitig aan Stormwind, deel twee beginnen.  Duingras is het eerste deel van de serie Eilandliefde

De flaptekst:
Wende Freriks staat op een keerpunt in haar leven: ze is gestopt met haar opleiding en is totaal onverwacht gedumpt door haar vriend. In een opwelling boekt ze twee weken vakantie op een Waddeneiland, om het einde van haar relatie te verwerken en te bedenken wat ze nou eigenlijk wil met haar leven.

In Grote Vis, de enige strandtent op het eiland, raakt ze aan de praat met de eigenaar Axel en zijn beste vriend Vincent. De twee zijn tegenpolen: zo vrolijk en flirterig als surfer Vincent is, zo serieus en ontoegankelijk is Axel. Nu ze er toch is helpt Wende de twee her en der met een klusje, en al snel komt ze er dagelijks, raken ze echt bevriend en lijkt haar oude leven heel ver weg. Behalve oprechte vriendschap voelt Wende ook iets anders voor de stugge Axel, al wil ze daar nog niet te veel over nadenken nu haar nieuw verworven vrijheid net een beetje begint te wennen. Tot haar ex ineens voor haar neus staat en alles op zijn kop zet…

Mijn mening:
Ja echt een Jackie- boek. Muziek duikt ook weer op en weer in een andere vorm! Origineel taal gebruik, fijne sfeer. Leuke mensen. Wat ook super leuk is dat echte muziek word gebruikt. Ik bedoel ik had graag de muziek van Q en Rory gehoord. Maar dat is moeilijk, maar in de setting van dit boek, kon het wel en ik heb het dan ook opgezocht en dat is gewoon zo leuk te horen en voor te stellen dat Axel dat zingt. Iets wat ook bij elk vrouwelijk hoofdpersoon terug komt zijn krullen 😀 Verder leest het heerlijk weg, lekker genieten en niet te diep of te moeilijk. Ik was net op Ameland en door dit boek wil ik gelijk terug. De sfeer is zo heerlijk en ik waande mij erbij.

Ook in dit boek komen weer een paar hele leuke beschrijvingen én leuke woorden Oa. Lipsurfen! Gewoon geweldig.

‘Het regent inderdaad niet meer, maar de luchtvochtigheid is zo hoog dat het ’twoing’ van mijn haar dat acuut in de krul springt bijna hoorbaar is.’

‘…ik daar als een zak aardappelen, een nátte zak aardappelen…’

‘Mijn maag, die zich nooit ergens iets van aantrekt en die het gevoel voor timing van een dronken egel heeft, doet wel iets,…

‘Ik moet mijn best doen om niet als een dolenthousiaste labrador met mijn tong uit mijn mondhoek woest te knikken tot mijn oren flapperen.’

Ik ben zo’n beelddenker en vooral de laatste twee zorgde voor hilarische beelden in mijn eigen bovenkamertje!
Wende en Axel, toffe namen hebben ze. Ze zijn geloofwaardig al vond ik het einde iets wat afgeraffeld met al die losse stukjes. Er word wel netjes afgesloten met al verschillende eindjes maar ergens voelt het te kort en te veel wisselachtig.

Ook dit keer is de cover en titel weer erg prachtig.