Mary Schoon, een naam die ik wel voorbij heb zien komen, maar nooit echt is blijven hangen, wat veroorzaakte dat ik nog nooit een boek van haar heb gelezen. Maar toen ik haar vroeg voor het interview, dan moest daar toch echt wel verandering ik komen! Ik scrolde een beetje door haar boeken en kwam deze serie tegen en besloot dat dit mijn kennismaking zou worden! Het interview komt later deze maand online. Dus blijf lekker hangen 😀
Wel een waarschuwing, deze recensie bevat dus alle drie de boeken! Hoewel ik heb geprobeerd niet te spoileren bestaat de kans dat ik iets kan verraden als je de boeken nog niet hebt gelezen!

De flapteksten:
Tilly Tod: Ze is gevonden op de stoep van het weeshuis in Noord-Holland. ‘Ze heet Tilly’, stond er op het briefje dat bij haar lag. Verder weet Tilly helemaal niets van haar afkomst. Wat Tilly wel weet, is dat ze weg wil uit het weeshuis. Ze wordt er uitgebuit en heeft geen toekomstperspectief. Daarom stippelt ze een ontsnappingsplan uit: als ze om een boodschap wordt gestuurd, vlucht ze naar een schip dat ze heeft zien liggen. De eigenaar van het schip, Brand, neemt haar onder zijn hoede. Maar de grond wordt Tilly in dit dorp te heet onder de voeten. Met haar nieuwe naam Suzan Brand klopt ze aan bij een boerderij ver uit de buurt, waar de twee vrijgezelle bewoners wel een meid kunnen gebruiken. Bij deze Guus en Harm voelt ze zich al snel thuis. Maar kan ze ook blijven?

Ik heet Suzan Brand: Tilly Tod is het weesmeisje dat haar leven in eigen hand heeft genomen. En nu gaat ze trouwen! Trouwen met de man die stapelverliefd op haar moeder was, maar deze niet kon krijgen. Maar wat weet ze eigenlijk van Guus Keijzer?! Als Suzan Brand haar jawoord heeft gegeven, is ze de vrouw van Guus Keijzer. Ze regelt de bedoening van hem en zijn broer Harm, als deze door zijn vrouw de deur uit wordt gezet, en is heimelijk verliefd op haar stoere man. Dan worden beide broers betrapt op stropen en voordat Suzan Guus kan zeggen dat ze zwanger is, moeten ze voor langere tijd naar de gevangenis. Samen met een knecht probeert ze het boerderijtje te runnen. In haar hoofd zit nog een plan om dat wat van haar is terug te halen. Het wordt een hachelijk avontuur, maar Suzan zet door en neemt de gevolgen voor lief!

Zij van Keijzer: April 1940: net als Suzan haar plek gevonden heeft als boerin, breekt de oorlog uit. De pastoor vraagt haar twee Joodse kinderen op de zolder te verbergen en Suzan, die graag wil helpen, doet het. Ondertussen laat ook haar oude leven haar niet los: ze krijgt een brief dat het weeshuis waar ze vandaan komt er slecht aan toe is en neemt ook deze kinderen op. Gelukkig komt er aan de oorlog een einde en dan gaan de dagelijkse beslommeringen weer meespelen. Maar kan Suzan dat nog wel aan?

Mijn mening:
De drie boeken zijn goed te volgen en hoewel de flapteksten veel verraden, is het niet genoeg om de boeken niet meer te willen lezen. De boeken zijn luchtig ondanks alle problemen die langskomen. Het taalgebruik is anders, er worden woorden gebruikt die ik niet kende, maar het is zo verwerkt dat je toch weet wat er mee bedoelt word. Toppie dus. Alle dingen die voorkomen in het verhaal zijn verweven, voor ons als lezer zijn de dingen al snel duidelijk en hoop je enkel dat het uitkomt. Want zorgt, met genoeg andere dingen voor de nodige spanning! Boek twee gaat verder waar boek één is opgehouden, helaas gebeurd daar iets waar ik echt om moest huilen! Ik wil niet spoileren, dus ik zeg niks, maar ik vond het heel mooi en levensecht beschreven. Wel vond ik het erg jammer dat het gebeurde, maar misschien was het toch wel het beste voor het verhaal.
Het derde boek is iets anders dan de eerste twee. In elk boek gaan er met beschrijvingen een langere tijd voorbij. In dit boek komt dit veel meer voor. Ergens past het goed bij het verhaal, maar ook ergens vind ik het jammer, want ik had graag meer van deze tijd gelezen. Maar dat is persoonlijk want het is niet zo dat we niks mee krijgen en de scene met Sientje is echt heel dapper gedaan!
Iets wat in boek één is verwacht komt in dit deel uit en toch zo dat het toch geloofwaardig is.
De jaren na de oorlog bevat het meeste karakter groei voor Suzan. Tilly word Suzan in boek één en twee. In boek drie is ze echt Suzan en zij heeft ook haar fouten en die komen hier duidelijk naar voren wat het boek juist beter maakt dan als ze perfect was geweest. Er gebeurd veel en het past allemaal goed in het verhaal. En hoewel niet alles goed ging in hun leven eindigt het verhaal toch met een happy end!