Zijn uw dagen veranderd door Corona? Schrijft u meer of minder?
Mijn dagen zijn zeker veranderd door de periode van Corona. Het leven was er een stuk rustiger door en ik werd niet verleid tot uitstapjes. Daardoor schreef meer en het gaf ook wel wat rust, het tempo was bij iedereen wat langzaam en relaxt, bij mij dus ook.

Hoeveel boeken zijn er sinds dat interview uitgekomen?
Geen idee meer wanneer het vorige interview heeft plaats gehad, maar ik schrijf twee historische romans per jaar.

Wat is uw lievelingsland?
Of Nederland mijn lievelingsland is weet ik eigenlijk niet, maar mijn boeken spelen zich veelal wel af in ons land.

Welk boek bent u nu aan het lezen?
Momenteel ben ik met veel genoegen de Signe-trilogie aan het lezen van Kerstin Thorvall een uitgave van De Geus. Een prachtig indringend verhaal dat zich afspeelt in Zweden. Ik lees graag boeken uit het hoge noorden zoals o.a. Marianne Frederiksson.

Wat verwacht u van een proeflezer?/ Gebruikt u proeflezers en wat verwacht u van een proeflezer?
Ik heb twee proeflezers waarvan ik weet dat ze niet schromen om mij ook op de mindere zaken in mijn tekst te wijzen, mijn man en een vriendin. Naar hen luister ik ook, want ik weet dat ze met kennis van zaken naar mijn verhaal kijken

Als u 1 karakter tot leven kon brengen welke zou dat zijn?
Binnen het genre van de historische roman zijn er veel vrouwen in de Nederlandse geschiedenis waarvan ik graag het karakter tot leven breng. Ik besteed daar erg veel aandacht aan door mij al bij het onderzoek een beeld te vormen van mijn hoofdpersoon. Door veel zaken/ handelingen uit de geschiedenis die van betekenis zijn aan elkaar te linken ontstaat vaak een mooi beeld, daarbij houd ik altijd rekening met de tijd waarin de betreffende hoofdpersoon leefde, want ook dit vormt de persoon. Bijvoorbeeld: de vrouwenemancipatie, maar ook de geaardheid, medische kennis etc.

Wat doet u als u vast loopt tijdens het schrijven?
Eigenlijk loop ik nooit vast, dat klinkt misschien gek, maar ik sluit dit bij voorbaat uit door een tijdbalk te maken van data gelinkt aan handelingen en gegevens van mijn hoofdpersoon. Aangezien ik altijd schrijf over echt bestaande figuren uit de geschiedenis hebben deze al een verhaal. Ik zoek eerder naar de losse eindjes, daar waar de archieven geen uitsluitsel over geven, maar waar ook de overgedragen geschiedenis of veronderstellingen geen aanwijsbare antwoorden hebben. Dit zijn voor mij de punten waarop mijn verhaal een bepaalde kant uit kan gaan. Uiteindelijk blijf ik wel dicht bij mijn hoofdpersoon, zodat de lezer uiteindelijk zal kunnen zeggen; ‘Ja zo zou het gegaan kunnen zijn.’ Dat kan alleen maar als het karakter goed gevormd naar voren komt. Soms zoek ik in dat tijdvak ook naar andere echt bestaande personen die ik dan bijvoorbeeld een rol toebedeel met behoud van hun eigen identiteit. Voorbeeld: In de historische roman  ‘Het meisje uit de Mandenmakerssteeg‘ heb ik de regent en Amsterdamse kronieker Bicker Raye opgevoerd, evenals zijn moeder, een Joodse porseleinhandelaar, een VOC timmerman, een dochter en zoon van het Limoenwijf, een visvrouw. Al die figuren zouden elkaar tegengekomen kunnen zijn omdat ze allemaal in Amsterdam woonden en tijdens het Pachtersoproer in 1847 een rol gespeeld zouden kunnen hebben. Van al die personages verdiep ik me dan ook in hun geschiedenis en voeg ze als in een toneelstuk toe en krijgen een rol, die nog het meest op hun eigen verhaal lijkt in mijn roman.

Stel dat ze een van uw boeken willen verfilmen, gaat u dat dan doen of niet? Ingeval van ja; welke acteurs zou u dan willen zien voor de personages?
Wanneer er iets geschikt is om verfilmd te worden dan is het ‘De Badhoeve-trilogie’ dat gaat over het droogleggen van het Haarlemmermeer en de eerste bewoners zoals mr. Jacob Amersfoordt en zijn echtgenote de componiste/pianiste Hermina Maria Dijk. Voor Amersfoordt zou ik Paul Acda kiezen terwijl de rol van Hermina Maria Dijk vast voortreffelijk vertolkt zal worden door Halina Reijn

Binnenkort komt er nieuw boek uit, waar gaat het over?
Binnenkort komt ‘Het Torentje van Adelheid’ uit. In ‘Het torentje van Adelheid’ bezoekt Johan Rudolf Thorbecke de weduwe gravin Henriëtte Solger in Dresden. Haar dan vierjarig dochtertje Adelheid wordt door hem voorgelezen en roept: ‘Later trouw ik met de professor en wordt ik koningin van Nederland.’ In 1831 bezoekt hij de familie opnieuw en wordt, tot teleurstelling van moeder Henriëtte, verliefd op de negentienjaar jongere dochter Adelheid. Het wordt Thorbecke niet gemakkelijk gemaakt. De toeziend voogden laten haar niet zomaar los. Na twee jaar wachten trouwen zij en leven een gelukkig leven waarbij Adelheid zeer geïnteresseerd is in zijn politieke carrière. Toch kent hun leven samen ook pikzwarte momenten en moeten zij vechten om dit te boven te komen.

Op welke manier heb u uw boekenkast ingedeeld? (bijv. gesorteerd op auteur, genre, uitgeverij)
Mijn boekenkast heb ik gesorteerd op formaat van ‘groot naar klein’ qua hoogte op iedere plank. Ik vind het heerlijk om in mijn eigen boekenkast naar een boek te ‘snuffelen’. Het leuke is dat wanneer je dan een boek zoekt, je ook altijd weer andere leuke en interessante boeken tegenkomt waarvan je bijna niet meer wist dat je er over beschikte.

Kunt u de boel, de boel laten of moet alles aan kant zijn voor u schrijven kunt?
Ik ben geen mens die de boel de boel kan laten om dan te gaan zitten schrijven. Ik hou er wel een programma op na van dingen die moeten gebeuren, maar werk wel toe naar vast uren om te schrijven. Ik denk een kwestie van goed indelen. Ik ben daar wel goed en gedisciplineerd in.

Staat uw verhaallijn al vast als u begint? Of blijft het voor u ook een verrassing hoe het verhaal zich gaat ontwikkelen?
Mijn verhaallijn staat inderdaad vast omdat ik vooraf, mede door het door mij aangelegde calendarium, en mijn historische onderzoek al weet hoe het verhaal er uit ziet. Maar dat neemt niet weg dat het plotseling toch al schrijvende weg een andere kant uit kan gaan. Zeker in de gebieden van de ‘losse eindjes’. Onderweg wel te verstaan, want uiteindelijk kom ik weer terug om de rode draad weer op te pakken.

Heeft u rituelen als u gaat schrijven?
Ik heb weinig rituelen wanneer ik ga schrijven, wanneer ik alles om mij heen heb wat ik nodig heb in mijn werkkamer is het goed. Dan is rust de enige component waar ik niet buiten kan.

Wat is het grappigste wat u heeft mee gemaakt door het schrijven?
Het grappigste maar ook meest waardevol dat ik heb meegemaakt gaat over het boek ‘Tussen rang en stand’ dat zich afspeelt in het Hof van Assendelft te Heinenoord wat de Haagse Sara du Faget van Assendelft als buitenverblijf had en dat nu Museum Hoeksche Waard is. Er waren dames die het museum door mijn boek meerder malen hebben bezocht. ‘Voor ons is het museum nooit meer het zelfde. Wij zien in de vertrekken Sara lopen en wanen ons helemaal in jouw verhaal. Hebben zelfs nog in de tegenoverliggende kerk en kerkhof naar de graven gezocht, maar niets gevonden. Je hebt haar daar in die omgeving van het huis zo beeldend tot leven gebracht dat we van onze bezoekjes aan het museum dubbel hebben genoten,’ zo was het commentaar.

Uit hoeveel woorden bestaan uw manuscripten?
Gemiddeld bestaan mijn manuscripten uit 70.000 tot 80.000 woorden.

Als iemand zegt in een recensie; een lekker boek voor tussendoor. Wat voor gevoel krijgt u daarbij?
Een lekker boek voor tussendoor is een kwalificatie dat men zich er in ieder geval mee vermaakt. Maar om eerlijk te zijn lees ik weinig recensies. Wanneer ik soms als lezer van een boek heb genoten en dus in principe een heel goede recensie zou kunnen schrijven, valt een andere lezer het boek totaal af op punten waarvan ik denk dan heb je het niet begrepen. Smaken verschillen, maar het heeft soms ook te maken met intelligentie. Voorbeeld: in de Dame van het Voorhout, voer ik bij mijn hoofdpersoon een pop op. Ik begin met haar als kind waarin ze heel eenzaam en bang is en de pop haar tot steun is, bijna als haar geweten een stem heeft, ook wanneer ze ouder wordt heeft die pop (lees haar geweten) een stem. Wanneer iemand mij dan een briefje stuurt met daarin een soort recensie waarin ze zich beklaagt over ‘die kinderachtig opgevoerde sprekende pop’. En wat moet zo’n volwassen mens met een pop, dan haal ik mijn schouders op. Ik kan het IQ niet hoger maken. Ieder zijn/haar niveau en ieder zijn/haar smaak. Stel je voor dat ik me daar wat van aan zou moeten trekken, dan was het denk ik niet mogelijk meer om te schrijven. Ik denk tijdens het schrijven toch nooit aan mijn lezers. Het verhaal wil vertelt worden, dat is hetgeen dat telt en wanneer mijn uitgever en voorlezers het mooi vinden en dat men het uit wil geven dan heb ik het denk ik goed gedaan. Daarna laat ik mijn tot dan toe gekoesterde ‘kind’ los en mogen de lezers er iets van vinden.

Dankjewel Marja voor alle tijd en moeite!

*Foto’s zijn van Marja Visscher, Zomer & Keuning, Freepik en mijzelf*