Serie: De stadstuin – Anne West

De Stadstuin
Onlangs kwam er een interview met Anne West online, kort daarvoor was ik begonnen met haar serie ‘De stadstuin’ omdat ik altijd probeer boeken te lezen van de auteurs die ik interview. Deze serie bestaat uit drie boeken; Maud, Britt en Yara. Op facebook kreeg ik goede reacties onder ogen, maar mijn ervaringen zijn anders dan dat ik tot zo ver heb gezien en gelezen… Ben ik te kritisch?

De flaptekst:
Maud:
De stadstuin is niet zomaar een moestuintje. Dit is een Amsterdamse tuin waar de buurt samenkomt en groenten verbouwt. Als de drie zussen Maud, Yara en Britt deze tuin erven, zien ze niet direct reden om elkaar in levenden lijve te ontmoeten. Maar dat blijkt een misvatting. Maud is de oudste en succesvolste van de zussen. Ze zit eigenlijk helemaal niet te wachten op de erfenis. Ze heeft een steady relatie, een goede baan en eindelijk uitzicht op een behoorlijke promotie. Maar toch heeft Maud ook zo haar kopzorgen.
Britt: Britt is de meest vrijgevochten van de drie Stadstuin-zussen. Waar haar zus Maud een serieuze carrière ambieert en Yara zich moet redden als single mom, heeft Britt jarenlang in een commune in het buitenland gewoond. Nu is ze terug en is het uitgerekend zij die echt iets van de Amsterdamse stadstuin van haar vader probeert te maken. Samen met de onuitstaanbaar zakelijk ingestelde Menno en de lieve tuinman Kees opent ze er een winkel om de producten uit de tuin te verkopen. Maar Britt blijft zoekende naar haar eigen levensvervulling.
Yara: De stadstuin staat aan de rand van de afgrond en Maud en Britt laten het afweten. Nu komt het op Yara aan om de tuin te redden, maar wie zegt dat zij daar zin in heeft? Ze heeft wel wat anders aan haar hoofd, vooral nu ze smoorverliefd is op investeerder Menno. Als dan ook nog de biologische vader van haar dochter Nova onverwachts contact opneemt, is de chaos compleet. Yara beseft dat de tuin alleen gered kan worden als ze er alle drie voor gaan. En laat samenwerken nou net niet hun sterkste kant zijn…

Mijn mening:
De boeken zijn afwisselend voor mij goed en bagger. Let me explain. Want dat klinkt nogal hard en direct en niet genuanceerd. Het eerste boek deed ik twee weken over. Het idee vond ik goed, maar Maud vond ik vaak echt niet leuk, begrijpen kon ik haar af en toe wel maar ik ging niet van haar houden.
Ook vond ik haar een ongelofelijke twijfelaar. Deels begrijpelijk, maar ze wist t zelf al en toch handelde ze niet. Oké thats the story, kan je zeggen. Oké, maar de story word hier mij te veel uitgesmeerd. Want niet alleen hier, het gaat ook nog verder in boek 2.
In boek twee volgen we ’t verhaal van Britt. Die voor mijn gevoel weinig aan het woord is, maar ’t geeft niet want hier is twijfelkont nr 2 bezig, ’t principe is gelijk. De keuze aan het einde is ieder geval niet stereotypical en ik was verrast.

Dit boek las wel iets vlotter. Het derde boek las ik het snelste. Hier vond ik de meeste groei in de personages, niet alleen in de zussen, maar ook mams. Je begrijpt haar nu veel beter.
Maar surprise! Of juist niet ook Yara is een twijfelaar. Er zijn per personage wel kleine verschillen. Maar de rest komt allemaal op t zelfde neer. Okee het zijn zussen, dus die kunnen ook op elkaar lijken! En hoewel ik dat echt wel kan begrijpen, vind ik het te veel van het.

Ook had het makkelijk in twee boeken gepast. Ik snap dat voor elke zus een eigen boek. Maar als ’t twijfelen niet zo ongelofelijke uitgesmeerd was en meer compact neergepend, had dat makkelijk gekund naar mijn mening. En is het echt zo erg als er maar twee boeken zijn? Het zorgde ervoor dat ik geen van de personages in mijn hart sloot. Het duurder maar en ik wilde Skippen. En er waren ook genoeg positive elementen. Zeker in boek 3. Maud, haar struggels als nieuwe mama vind ik levensecht, en goed neergezet. Nova en Joep. Ik voelde zo mee met Nova en daardoor ook met Yara. Yara keuze betreffende Menno, is mooi, maar ik zou ’t idee van een man die met elk van de zussen heeft zitten zoenen nou niet echt aantrekkelijk. Terwijl hij verder een leuk exemplaar is, dat ik verder goed in het verhaal vind passen. De tuin, oh ik houd van de tuin, en ik snap de zussen en hun gewiebel echt niet, ze houden ervan maar lopen weg, vergeten ’t maanden. Nee snappen doe ik het echt niet. En dit is niet 1 x, dit is gewoon alle 3 de boeken door en dat doet echt af van de tuin en de rest van het verhaal. Er zijn dus genoeg leuke elementen, wat er voor zorgde dat ik alle 3 de boeken las. Maar veel dingen vond ik gewoon niet leuk, ik vind deze boeken dan ook echt geen feelgood en ondanks een paar goede diepgravende thema’s ook geen realgood. Eerder gewoon een roman. En daar is niks mee btw. Ik had gewoon iets anders verwacht/gehoopt. Op naar een volgend boek, want nu wil ik weten, is het enkel bij deze serie zo, of is het de schrijfstijl? Een volgend boek gaat het me leren.

Origineel geschreven door Anja de Rijk op 01-11-2021
Deze recensie mag niet zomaar overgenomen worden. Geef een berichtje en vermeld mijn naam.

Je kan de serie ‘De Stadstuin’ bij je lokale boekhandel of bij bol.com bestellen.

*** Persoonlijke opmerking***
Bloggen doe ik nu al jaren, sinds ik in Duitsland woon. Dat, samen met mijn dyslexie, zorgt ervoor dat ik schrijf- en grammaticale fouten maak. Ik ben mij bewust dat ik deze soms nog steeds overzie als ik mijn tekst nog eens nalees.
Het is helaas voor mij niet te betalen om iemand dat te laten corrigeren. Ik beloof jullie dat ik mijn best doe, en het belangrijkste is voor mij vooral boekenliefde met jullie te delen!***

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.